De nachtmerries van onze kindertijd zijn ook in volwassenheid nog steeds angstaanjagend. Dat is iets wat Tarsier Studios bewijst met Little Nightmares voor PC, PlayStation 4 en Xbox One, waarin de kinderlijke nachtmerries worden uitvergroot met als resultaat een game die je heel ongemakkelijk laat voelen.
Dat ongemakkelijke gevoel vloeit vooral voort uit de protagoniste, de kleine gezichtsloze Six staat centraal in een gigantische omgeving. Als klein kind staat ze te midden van verschillende gevaarlijk ogende volwassenen die de slechtste kanten van de mensheid voorstellen. Als ze opgemerkt wordt door deze mensen, heeft ze eigenlijk geen kans meer tegen hen. Deze monsterlijke volwassenen bewegen razendsnel terwijl zij amper vooruitkomt. Het is dan ook snel duidelijk dat deze ervaring alleen te 'overwinnen' valt door onopgemerkt te blijven. Faalt Six hierin dan ondergaat ze een vreselijk lot. Een lot dat ze deelt met de vele andere kinderen in deze gamewereld die ze niet kan helpen, want die kan ze enkel opmerken in de kooien die door de spelwereld – de 'Maw' – verspreid zijn. Ontsnappen aan de Maw en de volwassenen die deze bewaken is haar enige mogelijkheid. Little Nightmares gaat op geen enkel moment echt diep in op het verhaal. De meeste details, zoals de naam van de protagoniste, zijn alleen te vinden via officieel promotioneel materiaal.
Dat de game toch een sterke verhalende ervaring weet te leveren, komt voornamelijk door de stijl. In haar tocht door de vijf omgevingen – elk een verbasterde nachtmerrieversie van een dagelijkse kamer – wordt ze enkel bijgestaan door een kleine aansteker. Het kleine vlammetje als enige gezel tussen de vervormde volwassenen wiens hoofdzonde duidelijk af te lezen zijn van hun lichaam. Little Nightmares weet hierbij nachtmerries te creëren middels hun simpele aanwezigheid en hun monsterachtige bewegingen. Waar andere spellen rekenen op zogenaamde 'jump scares' laat deze game hen resoluut in beeld komen en rekent het erop dat jij zo bang bent dat je uit hun buurt blijft. Schaduwen van de aansteker, kleurrijke elementen in duistere landschappen, kleine animaties en onopvallende geluidseffecten zoals de pulserende hartslag van Six zorgen voor een excellente sfeerzetting. Dat is vooral opvallend wanneer de game wisselt tussen akelige achtergrondmuziekjes en praktische stilte, beide op hun eigen manier een significante factor in de belevenis.
Tarsier weet op deze manier een game te creëren die niet snel zal ontsnappen uit onze gedachten. Het team dat eerder meewerkte aan diverse LittleBigPlanet games, slaagde er echter niet in om de techniek goed uit te werken. Ondanks de eerdere ervaring met 2D games besliste men te gaan voor een 3D ervaring die in beeld wordt gebracht vanuit een vaste 2D camera. Dat zorgt voor een onduidelijk oogpunt dat het platformen bemoeilijkt. Combineer dat met een besturing die wat stroef is waardoor het veel gewenning vraagt en je eindigt met wat missprongen. Hier en daar zal je dan ook naar je dood vallen omdat de game technisch simpelweg niet goed genoeg is. Gezien de lange laadtijden wanneer je moet terugkeren na de dood, word je nog eens dubbel gestraft.
Het platformen verloopt dus nogal stroef, maar de puzzels daarentegen zijn van een hoger niveau. De kleine Six heeft niet veel mogelijkheden, maar ze kan kleine voorwerpen vastgrijpen om deze te manipuleren. Op deze manier kan ze bijvoorbeeld toiletrolletjes verschuiven of een touw van worsten maken. Dit leidt meestal naar puzzels gebaseerd op fysica, zoals we kennen uit games als LittleBigPlanet, maar dan ingespeeld op de gruwelijke wereld van Little Nightmares. Net zoals in hun eerdere games zijn de puzzels ook nooit te moeilijk. Zelfs een doordenkertje hier of daar kan zonder problemen opgelost worden met wat denkwerk. De variatie die hierin wordt aangebracht is ook redelijk groot zodat je nooit denkt tweemaal hetzelfde te doen gedurende de vijf uur dat je bezig bent met het spel.
|
