In de wereld van Japanse RPG´s staan verhalen centraal. We hebben het ene epische verhaal na het andere voorbij zien komen en je kunt je afvragen of er nog een verhaal is dat niet is verteld. Het staat buiten kijf dat een scriptschrijver tegenwoordig over een grote dosis creativiteit moet beschikken. Nu kun je als bedrijf op zoek gaan naar dergelijke wonderen, of je kunt je erbij neerleggen en voor het meest standaard verhaal gaan waarbij alle clichés de revue al gepasseerd zijn. Welkom bij Magna Carta II.

Magna Carta II is eigenlijk alweer het derde deel in de serie, maar daar zullen we niet moeilijk over doen. De game is een Japanse RPG, waarbij de speler in real-time het gevecht aangaat. Om gelijk een dieptepunt te noemen: het verhaal is zo standaard, zo voorspelbaar, dat het bijna pijnlijk wordt. Een jongen genaamd Juto is zijn geheugen verloren en werd in de armen genomen door Melissa. Er is een gevecht gaande tussen de Northern Forces en de Southern Forces, waardoor een veldslag plaatsvindt. Hierbij verliest Melissa haar leven, Juto voegt zich vervolgens bij de zuiderlingen om wraak te kunnen nemen. Klinkt allemaal erg bekend toch?

Juto heeft een diepe kracht in zich, welke nog niet onder controle is. Het is dus zaak om langzaam met je groep missies uit te voeren, tot het moment daar is om Melissa te wreken. De groep bestaat uit onder andere een prinses en een pedofielvriendelijk twaalfjarig meisje, welke in het bezit is van een volwassen lichaam. Inclusief schaars pakje. Ook krijgt de speler een Trewa onder de knoppen, dit grote beest doet me verdacht veel denken aan de Taurens in World of Warcraft. Deze Trewa is wel gelijk het meest interessante personage in de game. Zijn uitspraken stralen een soort van ervaring en kalmte uit welke het onrustige zooitje een beetje in balans houdt.



Buiten de hoofdqueeste zullen er ook tallen van extra missies op het pad van de speler komen, maar deze zijn niet bijster origineel en bestaan vaak uit het ophalen van item X of het verslaan van monster Y. Het vreemde is dat ik gedurende het hele spel een soort van Final Fantasy X vibe heb gevoeld; Tidus verloor zogenaamd ook zijn geheugen, waarna hij op een eiland strandde. Het gehele slappe verhaal heeft ergens wel wat weg van games die je al gespeeld hebt. Het is zelfs zodanig erg dat de enige grote twist in de game te cliché voor woorden is. Erg jammer, deze voorspelbaarheid geeft namelijk een nare draai aan het spel. Door de vele conversaties zul je immers nooit verrast worden.

Het beste aan Magna Carta II is het vechtsysteem, dit is vernieuwend en bovendien erg verslavend. Door de A-knop in te drukken maak je vanzelf combo’s, doe je dit te vaak achter elkaar dan raakt je character in een overdrive. Je aanvallen richten dan 50% meer schade aan. Na deze overdrive raak je echter overheated en kun je je personage tijdelijk niet meer gebruiken. De truc is om tijdens je overdrive een special move te doen, om vervolgens met één simpele knop over te schakelen naar een ander personage. Deze ‘chain’ wordt vervolgens afgemaakt door een volgende special move, wat ervoor zorgt dat de overheated status vervalt en je weer vrolijk verder kunt met combo’s maken. Het is even wennen, maar zodra je het door hebt is het zeer makkelijk in gebruik en het blijft erg actief. Het nadeel eraan is dat je personages niet meer uniek zijn, ze voelen meer als onderdeel van het geheel.

Het enige unieke aan de personages zijn enkele special moves, waar soms een cutscene aan verbonden zit. Bepaalde summons of grotere krachten worden begeleid door kleine filmpjes, de grote fout is dat ze niet door te spoelen zijn. Dit resulteert in irritaties en uiteindelijk tot het zoveel mogelijk negeren van deze krachten. Het gevechtsysteem zelf is in ieder geval zeer vermakelijk, het zorgt ervoor dat je de dertig uren aan gameplay ook echt doorspeelt. Toegegeven, het maakt het spel niet heel erg uitdagend en het zal misschien zelfs herhalend worden. Toch voelde het voor mij als een frisse wind met nieuwe mogelijkheden. Wat zou dit een geweldig spel geweest zijn als er een Final Fantasy verhaal achter had geschuild.



Grafisch doet Magna Carta II niet mee met de top, het is puur middelmatig. Hoewel ik het niet zeker weet lijkt het net alsof de hoofden van alle personages veel te klein zijn in verhouding tot het lichaam. De omgeving ziet er vooral wat zwakjes uit, maar het geheel is ook niet zodanig slecht dat menig oog er last van krijgt. Een groot kwelpunt aan de game is echter de camera. Tijdens gevechten heeft elke special move de neiging de camera te verplaatsen. Dit kan voor verwarring en desoriëntatie zorgen, terwijl het juist extra mooi probeert over te komen. Een typisch geval van een foute keuze, maar het is niet onoverkomelijk.

Op audiogebied klaart Magna Carta II de klus, maar daarmee is ook alles gezegd. De vertalingen zijn niet heel erg slecht, maar door het dramatische script zal het moeilijk geweest zijn de personages niet belachelijk over te laten komen. De muziek welke het spel vergezeld is verder niet storend, op enkele punten zelfs aangenaam. Voor de Japan Die-Hards is er helaas slecht nieuws, de originele Japanse voicecasting is niet aanwezig, al heb ik dat zelf niet als storend ervaren.

Al met al is Magna Carta II best vermakelijk, zolang je van tevoren accepteert dat je een game speelt waarbij risico’s in zijn geheel vermeden worden. De verhaallijn is zo doorzichtig als het maar kan, toch biedt het vechtsysteem genoeg nieuws om het op zijn minst een keer door te lopen. Het is jammer dat de game niet verder komt dan de middenmeuk. Want zelfs al is het spel helemaal niet slecht, er is zoveel beters te vinden op de markt.